اشتراک گذاری:
?نکته‌ای در وقف و ابتدا:
استاد رحمانی: مبنای اصلی در وقف و ابتدا، وقف کردن است؛ چرا که قرآن کلام خداوند است و زیبایی دارد لذا مستمع نیاز دارد تا ضمن شنیدن قطعات کوتاه از قاری، روی آنها تدبر کند؛ کارکرد وقف و ابتدا نیز تفکیک کردن قطعات می‌باشد. اگر قاری برای وصل کردن قطعات دلیل کافی داشته باشد پذیرفته می‌شود در غیر این صورت اولویت با وقف است. در این زمینه، یکی از نقاط ضعف قاریان، عدم شناخت آنها نسبت به بعضی از کلمات و عبارات است.
یکی از این موارد عبارت «حَتَّى إِذَا» است که با عبارت «حتّی» تفاوت دارد، چنانکه در عبارت «حَتَّى إِذَا» می‌توان ابتدا کرد چون به عبارت بعدی تعلق دارد. البته در یک مورد در آیه ۱۸ سوره نساء «وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ …» این قاعده استثناء دارد و نمی‌توانیم در این آیه از عبارت «حَتَّى إِذَا» به صورت مستقل ابتدا کنیم.
مورد دیگر عبارت «هم فیها خالدون» است که 16 بار در قرآن تکرار شده و از این تعداد در ۱۵ مورد حتما باید به ماقبل وصل شود. مگر آیه ۱۰۷ سوره آل‌عمران که می‌توانیم این عبارت را به صورت تفکیک شده تلاوت کنیم.
دیدگاهتان را بنویسید