اشتراک گذاری:
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، دوم تا هشتم شهریورماه هر سال به‌عنوان هفته دولت نامگذاری شده است تا به این بهانه دولتمردان و مدیران دستگاههای اجرایی و دولتی بتوانند خدمات خود را به مردم عرضه کنند و بر طبق روال هر ساله شاهد انبوهی از برنامه‌های افتتاحی و بهره‌برداری از پروژه‌های عمرانی، خدماتی، زیربنایی و تولیدی همراه با برگزاری نشست‌های خبری مدیران برای بیان اقدامات و فعالیت‌های دستگاههای اجرایی متبوع هستیم.
اما امسال مدیران کم‌کار و بی‌رمق به لطف کرونا و تعطیلی‌های ممتد در کشور و به تبع آن مازندران نفس راحتی کشیدند تا بتوانند ناکارآمدی و بی‌حالی خود را در پس کرونا و تعطیلات مخفی کنند.
دیگر شاهد آن تب و تاب‌ها برای نشان دادن مدیران در قاب تلویزیون، تیتر یک روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها نیستیم و به نوعی مدیران در عمل خود را کمرنگ کردند تا نشانی از مدیریت دولت تدبیر و امید نداشته بشاند و بتوانند با لابی‌گری و فشارهای سیاسی و زد و بندهای معمول، خودشان را در صف مدعیان مدیریت دولت مردمی آیت‌الله رئیسی جای دهند! غافل از اینکه دولت جدید دولت مدیران پاکدست، جوان، انقلابی، کارامد و با روحیه جهادی است و جایی برای مدیران بی‌حال و بی‌رمق ترسیم نشده است.
اگر سری به ادارات کل استان و یا حتی استانداری مازندران بزنیم خواهیم دید دیگر چندان خبری از پیگیری‌ها و جلسات و بازدید مدیران از مشکلات استان نیست.
نتیجه رها کردن مدیریت توسط مدیران حال حاضر را می‌توان به خوبی در کنترل بیماری کرونا، تنظیم بازار، اقتصاد و معیشت مردم به وضوح دید و این نگرانی و اضطراب و عدم اعتماد و امید به آینده در نگاه مردم جامعه و بازار به خوبی مشهود است.
صحبت از آن مدیرانی می‌کنیم که تا چند وقت قبل از هر فرصتی برای خودنمایی و رخ‌نمایی بین خبرنگاران و اصحاب رسانه گوی سبقت را از هم می‌ربودند و هر مناسبتی را بهانه‌ای برای حضور در بین مردم و خبرنگاران می‌کردند اما اکنون اکثر مدیران در روز خبرنگار هم حتی حاضر به ارائه گزارش عملکرد نکردند.
صحبت از مدیرانی می‌کنیم که هیچ عزم و اراده‌ای از آنان برای رفع مشکلات مردم نمی‌بینیم و خود را در اتاق‌های محل کارشان مخفی کردند تا دید مردم و رسانه‌ها مخفی بمانند.
درست زمانی چهره آنان در جامعه کمرنگ شد که تنظیم بازار ما به هیچ ثبات قیمتی نرسیده و قیمت مرغ به هر شکلی که بخواهند افزایش می‌دهند و مردم هم مجبور به خرید آن هستند چرا که جز اقلام اساسی مردم است اما با چند نرخی شدن داد مردم را درآروده است.
تولید مرغ هم که هیچگونه سر و سامانی ندارد و هیچ نظارتی نه از مرغداری‌ها می‌شود و نه در بازار نظارتی بر روی قیمت‌ها وجود دارد چون مدیران مربوطه یا در زیر کولر اتاق محل کار خود نشسته‌اند و یا در منزل در حال استراحت هستند و تنها خود را موظف به انجام نامه‌نگاری می‌کنند.
مدیریت ستاد مقابله با کرونا که در استان به خوبی شکل نگرفت و حتی هیچ برنامه‌ای برای زمانیکه تعطیل رسمی اعلام می‌شود برای اصنافی که دچار ضرر و زیان می‌شوند و عدم جبران بخشی از این خسارت‌ها دیده نشده است.
تعطیلی‌هایی که از مراکز تفریحی و گردشگری و عدم جبران ضرر و زیان آن را شاهد هستیم و هیچ تدبیری از سوی مسؤولان استانی برای این امر دیده نشد، چه کسی باید پاسخ اینهمه جفا را که به مردم استان ما شده بدهد.
درب ادارات دولتی باز و همواره کارکنان در معرض خطر هستند و احساس خطر می‌کنند تا خدای نکرده این ویروس منحوس بلای جان‌شان نشود چراکه هیچگونه تدبیری برای شکل‌گیری دولت الکترونیک در ادارات دولتی اندیشیده نشده و در این برهه از زمان که دچار بحران هستیم ارباب رجوع به راحتی در طبقات و اتاق‌های کارکنان برای حل مشکل و کار اداری خود حضور پیدا می‌کند.
خانواده‌ها سردرگم حضور فیزیکی یا مجازی فرزندانشان در مدارس و دانشگاه‌ها هستند و ترس وجودشان را فراگرفته و اما مسؤولان ما به راحتی صحبت از حضوری کردن مدارس و دانشگاه‌ها در محافل سخن به میان می‌آورند.
تزلزل قیمت برنج و سایر محصولات کشاورزی هم به وضوح در استان دیده می‌شود و حتی به نقطه‌ای رسیدیم که کشاورزی در مازندران رها شده و متولی ندارد و کشاورزان خبر از عدم حضور بازدید و سرکشی از مزارع خود از سوی مسؤولان بخش کشاورزی می‌دادند.
کسب و کارهایی هم که قرار است شکل بگیرد باید هفت خوان رستم را رد کند تا ببینند آیا مجوزی برای آنان صادر می‌شود یا خیر! روند سخت و طاقت‌فرسا که در آخر هم منجر به نتیجه نمی‌شود.
آقای مدیر آن زمان که مشتاقانه در صدد اخذ پُست بودی اکنون باید کفش آهنین بر پا کنی و نظارت و سرکشی بر تولید و بازار داشته باشی تا مردم تاوان ناکارآمدی شما را پس ندهند.
همه ناکارامدی‌هایی که در استان وجود دارد مردم دارند تاوان اینهمه بی‌کفایتی را پس می‌دهند، آخر تا کجا؟
دیدگاهتان را بنویسید